CONFERENCIA DE PILAR GARCÍA NEGRO NO CPI DE CASTROVERDE. 18/02/2011

No día de hoxe tivo lugar a conferencia de Mª do Pilar García Negro, que xirou arredor das obras de Rosalía; Cantares Gallegos e Follas Novas. Aludiu ao seu comenzo académico impartindo aulas da materia de francés no Seminario de Lugo, onde a maioría do alumnado era galego falante e que ela impartiu as aulas na lingua deles, a lingua galega; logo marchou ao IES Eusebio da Guarda en A Coruña, onde continuou a facer o mesmo, xa que non tiña, non vía porque tiña que ser diferente o que antes fixera e agora seguía a facer, impartir aulas en galego, aínda que se falara de morfoloxía, sintaxe ou literatura castelá. Facendo alusión á formación e educación que recibiran os seus pais que, fora en castelán e no desprezo e autoodio á nosa lingua, como segue ocorrendo actualmente, para o que aludiu ao programa de televisión e, que non é preciso citar, onde a nosa lingua segue a ser desprezada e autoodiada.

Somos galegos e galegas por moitas diferenzas con outros pobos e culturas e unha das diferenzas é a nosa lingua e non falala é unha grande estupidez.

Panorámica do alumnado asistente

Quen isto proclamou e defendeu foi unha muller, Rosalía de Castro. Rosalía unha muller ilustrada, culta, que lía literatura europea en francés, que tiña coñecementos de filosofía, que coñecía moi ben a Biblia, pero que ao mesmo tempo tiña un grande amor ao seu país. Eleva a lingua popular a un nivel culto a través do libro, Cantares Gallegos. Libro que hoxe está en galego e non nos chama a atención, mais escribir en galego un libro, integramente en galego hai máis de 150 anos era toda unha heroicidade, sendo totalmente rupturista ese feito.

Rosalía é a que inaugura as nosas letras e é a galega máis universal, sendo a máis coñecida pola emigración, mais non só pola emigración, senón por entusiastas de todo o mundo que, inclusive queren saber onde naceu a nosa poetisa.

A seguir fixo referencia a Follas Novas, en alusión ás follas novas da renovación da natureza, nas árbores caducifolias, mais non só iso, senón en alusión á renovación das follas dun libro, que se publicou en 1880, e que certifica con el a valía da nosa lingua para calquera cometido: metafísica, política, filosofía ou para denunciar a emigración e sangría do despoboamento da nosa nación galega.

Referencia á Asoc. Amigos do Patrimonio e ao “cartaz / rol” onde recollemos elementos da nosa arte popular e iso significa que somos un pobo cunha cultura, cunha riqueza moi importante. Riqueza que vai desde a costa ao interior. Na obra de Rosalía non só hai cantos populares, senón unha defensa da nosa riqueza das inxustizas que se comenten coa nosa Galicia. Tamén unha mensaxe contra a igrexa que somete ao pobo, facendo unha defensa do cristianismo auténtico e puro non acorde coa prédica da igrexa, ilustrándoo co poema que alude á morte.

Tamén a comprensión do suicidio, aludindo á muller que se suicidou no mar. Diagnóstico da falta de desenvolvemento atribuíndoo a nós mesmos, cando iso non é así, senón que nos empobrecen, que é moi diferente.

Alusión ao poema da “negra sombra que me asombras” que, nos introduce en temas tan profundos que ningunha outra literatura da súa época chegou a tan alto nivel, onde se combinan recursos diversos e, con tan profunda harmonía enntre o fondo e a forma.

Concluiu a conferencia en alusión ao poema –XAN- cunha fina ironía ao servizo dun diagnóstico social que preocupaba á nosa autora. Para facer referencia ao día da muller traballadora que será para o vindeiro 8 de marzo, con referencias ao machismo e ao feminismo e que, se queremos ter unha verdadeira democracia, as diferenzas do dominio lingüístico e dominio machista terán que desaparecer, animando a todos e, especialmente aos rapaces, á súa consecución.

Saúde, Terra e Lingua.

Manolo Muñiz