Mamaaa….!
Retratei a gardaría, pero a nena…, imposible, que me tremía o pulso, e así llo dixen a seu avó, que non poñía inconveniente en que o fixese!
A nena: ¡Mamaaa…!
Eu: ¿Tamén quería ir a Becerreá, con súa nai, para ve-las vacas, non si?
O avó: Xa fai tempo que non vai a Becerreá, que agora saíulle un traballo, tamén de veterinaria, aquí na Coruña, pero seguen sendo dous dramas: a nai, que se lle soltan as bágoas cando lle vou recoller a filla para traela á gardaría; e a nena…, xa ves! Por agradable que sexa a gardería, unha nai é unha nai!
¡Pensándoo ben, qué pouco nos paramos os homes nesta consideración! Claro, a maternidade é algo tan sublime que hai que parila, hai que vivila, para entendela. Polo feito de que conciben, nutren, e paren, os nosos fillos, e aínda que non tivesen outros méritos, que si que os teñen, case sen excepcións, o home debera subi-la súa muller ao altar do seu fogar. Con iso e con todo, as nais, no seu rol de tales, non teñen excesiva literatura; ¡menos da que merecen!
Neste século son as garderías os obxectos da dor, se ben temporal, por horas, e sempre coa seguridade de que os gromos terán o zume preciso; non da calidade materna, que iso sería moito pedir, pero con bastante aproximación, un “xenérico”, como agora se di. Desgarro era aquel do primeiro terzo do XX cando as nais galegas, antes, xa antes, de destetar o seu, collían o tren para irse a Madrid…, a dá-lo peito! Daban máis que o peito, pois o Salomón das súas miserias ordenáballes partir o neno, así que optaban por deixárllelo aos avós, ¡que xa daquela eran os intermediarios! Os avós e a vaca marela, que se encargaban de sacar adiante, no ínterim, ao neno desposuído, mentres os madrileños zugaban da teta mercenaria. E xa fose só da teta, pois ben corrido estivo que a certo príncipe crequenas sacárono a flote con transfusións duns cantos rapaces do hospicio.
Se non traballasen as mulleres acabaríase o paro, e criarían atletas, agora que tanto se cotizan…, os atletas, que non as nais! ¡Que bobada! A muller é polifacética, e dálle a todo, está en todo, atende a todo. Sempre traballou, incluso máis que agora en certas épocas. A solución non é por aí; a solución está en que os homes, xa que presumimos de vigorosos, arrimemos algo máis o ombro para compartir plenamente estas cargas chamadas familiares: aumentar a produción, engadir valores aos produtos, facerlles a vida agradable ás compañeiras, recoñecer o que valen, ¡o que valen e o que aportan!, e tamén, ¡tamén!, comprender que, se por veces, as nosas amazonas perden os estribos, non é de estrañar dada a velocidade coa que trotan pola vida adiante.
Os nenos resístense a saír do seu berce confortable, matricial, para incorporarse a este mundo trangalleiro, intuíndo, seguramente, as dificultades e mailas imperfeccións que lles esperan, pero as nais, loitadoras elas, anímanos coas súas contraccións, transmitíndolles a súa propia afouteza, o seu carácter emprendedor, máis que na esperanza na confianza de que fai falta repoñer o censo de cando en vez para avanzar positivamente nesta loita progresiva á que chamamos civilización.
A nena: ¡Mamaaa…!
Eu: ¿Tamén quería ir a Becerreá, con súa nai, para ve-las vacas, non si?
O avó: Xa fai tempo que non vai a Becerreá, que agora saíulle un traballo, tamén de veterinaria, aquí na Coruña, pero seguen sendo dous dramas: a nai, que se lle soltan as bágoas cando lle vou recoller a filla para traela á gardaría; e a nena…, xa ves! Por agradable que sexa a gardería, unha nai é unha nai!
¡Pensándoo ben, qué pouco nos paramos os homes nesta consideración! Claro, a maternidade é algo tan sublime que hai que parila, hai que vivila, para entendela. Polo feito de que conciben, nutren, e paren, os nosos fillos, e aínda que non tivesen outros méritos, que si que os teñen, case sen excepcións, o home debera subi-la súa muller ao altar do seu fogar. Con iso e con todo, as nais, no seu rol de tales, non teñen excesiva literatura; ¡menos da que merecen!
Neste século son as garderías os obxectos da dor, se ben temporal, por horas, e sempre coa seguridade de que os gromos terán o zume preciso; non da calidade materna, que iso sería moito pedir, pero con bastante aproximación, un “xenérico”, como agora se di. Desgarro era aquel do primeiro terzo do XX cando as nais galegas, antes, xa antes, de destetar o seu, collían o tren para irse a Madrid…, a dá-lo peito! Daban máis que o peito, pois o Salomón das súas miserias ordenáballes partir o neno, así que optaban por deixárllelo aos avós, ¡que xa daquela eran os intermediarios! Os avós e a vaca marela, que se encargaban de sacar adiante, no ínterim, ao neno desposuído, mentres os madrileños zugaban da teta mercenaria. E xa fose só da teta, pois ben corrido estivo que a certo príncipe crequenas sacárono a flote con transfusións duns cantos rapaces do hospicio.
Se non traballasen as mulleres acabaríase o paro, e criarían atletas, agora que tanto se cotizan…, os atletas, que non as nais! ¡Que bobada! A muller é polifacética, e dálle a todo, está en todo, atende a todo. Sempre traballou, incluso máis que agora en certas épocas. A solución non é por aí; a solución está en que os homes, xa que presumimos de vigorosos, arrimemos algo máis o ombro para compartir plenamente estas cargas chamadas familiares: aumentar a produción, engadir valores aos produtos, facerlles a vida agradable ás compañeiras, recoñecer o que valen, ¡o que valen e o que aportan!, e tamén, ¡tamén!, comprender que, se por veces, as nosas amazonas perden os estribos, non é de estrañar dada a velocidade coa que trotan pola vida adiante.
Os nenos resístense a saír do seu berce confortable, matricial, para incorporarse a este mundo trangalleiro, intuíndo, seguramente, as dificultades e mailas imperfeccións que lles esperan, pero as nais, loitadoras elas, anímanos coas súas contraccións, transmitíndolles a súa propia afouteza, o seu carácter emprendedor, máis que na esperanza na confianza de que fai falta repoñer o censo de cando en vez para avanzar positivamente nesta loita progresiva á que chamamos civilización.
Xosé María Gómez Vilabella
Deixa unha resposta