MISCELÁNEA

Un xubilado, ou máis exactamente, un xubilado xubiloso, precisa poucas cousas, pero as que precisa precísaas intensamente; unha destas é o goce de sestear, de darse unha cabezada de media horiña no sofá patriarcal. Isto malógrase se te invitan a un restaurante, pois, entre a novidade da comida, e mailo parlamento de sobremesa, o que fan é mobilizarte á vida activa, anularche o xúbilo.
O sono da noite é a durmida do corpo, a reposición natural do desgaste enerxético, pero a sesta, ou máis exactamente, a sestiña, pois unha sesta demorada vén a ser duplica-la noite, é o descanso do espírito, unha vacación do espírito. A proba disto é que non se soña nas cabezadas, non saímos de nosoutros mesmos para poñernos a vagar polos espazos do absurdo, cos nervios desembragados, descontrolados, nun corpo a ralentí. Pero a sesta, para ser boa, debe ser á súa hora, na hora sesta, despois do mediodía, e non ás quince…, polo reloxo, que non polo sol! ¡Malditos eses economizadores da enerxía, que a gastan, e nola fan gastar, levándolle a contraria á natureza, concretamente ao sol, ao rei dela! A receita é outra, debera ser outra: Cambiar a hora de entrar no traballo segundo as estacións, pero está visto que non mandan os bos, os xenerosos, os mellores!
Coa sesta o espírito recréase, renace, inocente coma un neno; as tormentas, os aceleramentos da mañá, mitíganse. A sesta parte o día, redistribúe as ansias en dúas porcións; ¡daquela, cada día ten dous, vale por dous! O absurdo é reducir a vida durmindo dez horas pola noite, que adoita ser o vicio de moitos compañeiros deste oficio, quero dicir, xubilados, xubilados que renegan de ser xubilosos, de vivir a vida en plenitude, en xornadas de quince ou máis horas. Despois da sesta, a curva de Fayol recomeza, volvemos a subir, elevámonos, rendemos.
O malo dos xubilados é o paro. ¡Si, si, o paro, pois non hai peor paro, un paro sen esperanzas, que esa inmobilidade dos que non saben ou non queren facer algo! Antes, as vellas facían calceta; e os homes atizaban na lareira. Con todo ser pouco, era algo. Hoxe, nestas prisións colectivas ás que chamamos casas de pisos, e menos mal cando teñen elementos de fuxida, vulgo, ascensores, ¿que fai un vello anquilosado? Algo fai, que anticipa o purgatorio, e iso leva adiantado. Se eu mandase, ¡por favor, non, que xa probei o mando na miña profesión principal, e non é demasiado grato!, daquela mandaría, esixiría, que tódalas residencias de terceira, ¡da terceira, que de terceira xa son agora!, as situasen en casiñas ventiladas, con horta e xardín. ¿Que é iso de pasarse a vida cheirando os perfumes da veciña do piso inferior, que soben polo patio de luces cando sae ao tendal? Xa temos aquel mandamento de non desexar a muller do teu próximo, pero a Deus esquecéuselle o contraposto, non odiar a muller do próximo, tan necesario e tan conveniente que sería nesta convivencia das colmeas humanas.
Entre os gases que veñen da rúa, e os cheiros de certas veciñas, amén do balbordo dalgúns patios, pobre do vello que non é capaz de fuxir de si mesmo para reencarnar nunha persoa activa, séxase, de iniciativas; e pobre tamén aquel que non sabe sestear, que é igual a dicir, aquel que frea por non cambiar de marcha.