(Da Asociación Irimia de Crentes Galegos)
1 Voto
Baldomero Iglesias (Mero)
[Como chegar á vindeira Romaxe: chegar_a_ castroverde]
No confín dos verdes castros está Castroverde, berce desta 35ª Romaxe de Crentes Galegos. Castroverde é un paraíso, libro aberto do noso Patrimonio cultural e artístico, aínda non descuberto nin debidamente estudado nun manual didáctico competente que sirva de guía fundamental para sabernos, para coñecérmonos un pouco máis. Hai breves e pequenas aproximacións, moi dignas, que parten do entusiasmo de certas asociacións culturais cargadas de ánimo e ilusión, e tamén de iniciativas que particularmente levan adiante esta posibilidade de espallar coñecemento, de recoller pasado e dignificalo na perdurabilidade e estima.
Nomes, polas rutas, que nos sorprenden pola sonoridade e evocación de lugares e espazos máxicos deste eido singular: Vilar de Cas, Fonte da Bica, Riomol, Penalonga, Augalevada, Croa de Soutomerille, Pereiramá… Nomes de roteiros como Soutomerille ou Val do Río Tórdea, de Furís-Páramo, dos Muíños do Nacente e Poñente; nomes de camiños como o Camiño Primitivo –cun percorrido de 15 quilómetros e unha altitude de 840 metros, ou a Vía Romana XIX que pode trazarse desde Abelleira, pasando por Pereira, Furís, Lourentín, Mirandela, Miranda e chegar a Tórdea. Tanto que ver, tanto que coñecer, tanto que ver por camiños feitos no tempo, para deixar pasar o tempo, véndoo pasar e pescudando nas pasadas dos que nos antecederon e deixaron marca inequívoca dun trazado que procura luz para facernos chegar á verdade que no fondo, agarda.
E é aquí, precisamente aquí, onde SEGUIMOS FACENDO CAMIÑO. Este é o lema deste ano. Non o podía haber máis acaído sendo lugar dos verdes castros, sendo senda iniciática de calquera camiño que queira chegar, que nos conduza cara a algures.
Entrega do ramo á xente de Castroverde, na Romaxe do ano pasado.
Os textos desde ano dan conta da xeografía humana desta terra xenerosa e dan conta da historia, aínda non debidamente contada, que se pode observar na paisaxe feliz e nos monumentos que perduran a pesar de tanta desfeita. Alí, moi pretiño do lugar da Romaxe aínda poderedes ver os marabillosos pendellos de Castro Verde, reconstruídos e que nos permiten retrotraernos no tempo, con moi pouco esforzo, a aquelas feiras e festas que este espazo convocaba e que tiñan cantores e danzantes, cantando coplas: “Don Pedro do ollo meco/mira moito prá rapaza; mellor fora que atendese, ao viño que ten na taza”. Ou aquelas outras recollidas por R. Polín Da casa de Sal ao muíño/haiche un camiño mallado, que o mallou Ramiro/despois de estar namorado; Pobo de Cellán de Calvos/ tira máis ben a pequeno, pero tenche uns veciños/ que mandan moito pendello!; O señor don Fortunato, San Antoniño de Padua, que o zorro lle leve as pitas, …e que lle deixe a criada! Remontarémonos ao pasado feliz que nos aconteceu neste eido tan especial, e chegaremos á Celebración. A partir de aí, celebraremos o Amor, achegados a el desde unha vella lenda que, desta vez, será representada escenicamente por actores da zona. Ese é o guión e o mandamento que gobernará o libreto desta Romaxe, a número 35! Case nada! Polo medio, xa sabedes, cantará A Quenlla. Fará un canto de amor, acaído ao caso, e tamén as pezas de sempre: O Magnificat Galego, O Credo (letra do noso lembrado –por querido- Bernardo García Cendán), O Pai Noso, A Rumboia, Irmaus, e un Berro Seco fortísimo que nos faga medrar en Irmandade.
Cantigas da Romaxe en Castroverde
Esta é a cantiga de amor que habemos estrear na 35ª Romaxe de Crentes Galegos en Castroverde
“SABERTE” (Letra e músicia: Mero Iglesias, Interpreta A QUENLLA)
Un día espertou en min,
nas aforas da vontade e da razón,
unha paixón da que non puiden fuxir:
padecía, miña amada, de non terte,
…pintei soños xunto a ti. E na noite,
baixo a lúa das estrelas,
e na noite –na túa ausencia-
anoitecín.
Un día namorei de ti,
quedei preso para sempre,
meu amor, foi por saber,
por saberme xunto a ti.
E os dous xuntos, miña amada,
descubrimos os segredos deste engado:
pois detrás do amor non hai máis nada,
…e que na vida anda errante quen non ama!
Tamén lembraremos con emoción e gratitude a tanta xente que antes que nós, loitou para que “a esperanza prendera en toda a xente”. Por iso cantaremos a lembranza e o futuro
PRÓLOGO DOS IRMANDIÑOS (Letra Mn. María, Mús: X. L. Rivas, Mini)
Foi no século XV a primaveira
floreceu con paixón e con ledicia
ergueron liberdá coma bandeira
os rexos irmandiños de Galicia.
O bris voltouse entón máis cantador
enchéronse os ventos de pureza
o sol alumou con máis fulgor
e a terra tivo entón outra beleza.
A espranza prendera en toda a xente
con vontade de presente e de porvir
e a vida era un pulo transcendente
con desmedidas tarefas por cumprir.
Foron xeiras tristeiras e belidas
foron datas feroces e fermosas
foron sazóns granadas e cumpridas
con colleitas de bágoas e de rosas.
O mundo semellaba puro e novo
renacía a luz polos rincóns
o bo pobo galego, o noso pobo
obedecía a Roi Xordo e a Lanzós.
Foi tempo de ledicias e de coitas
foi tempo de abrir novos camiños
foi tempo de revoltas e de loitas
do furor popular dos irmandiños.
Deixa unha resposta