Casa de Laxe
COUSAS DA VIDA, XA SABES…
Abril de aquel ano, na clínica.
“Clínica Laxe. Expertos en Psicoloxía e Psiquiatría.” Había montóns de tarxetas esparcidas polo chan nas que se anunciaba a clínica de meu pai. Debía de recollelas antes de que alquén se decatase daquel desorde. Quizais había unhas trescentas tarxetas ou máis. Cando rematei de apañalas senteime no cómodo sofá da sala de espera. Tiña sentado alí tantas outras veces… Desde que morreu miña nai, pasaba alí case todas as tardes, pois nin meu pai nin Violeta se afacían a idea de que quedase na casa soa despois das clases. Eu intentaba convencelos dicíndolles que non ía pasar nada malo e, que en caso de que iso ocurrira, os chamaría de inmediato. Pero eles nada. Aseguraban que o mellor era que fose á clínica. Alí estaría meu pai cerca e a oficina na que meses atrás traballara o Sr. Ramírez sería estupenda para facer os deberes. Violeta insistía en que deseguida me acostumaría.
Violeta era a miña madrasta. Logo de morrer mamá, meu pai ou o “caramelo”, como o chamaba a súa nova muller, non perdeu o tempo. Empezou a quedar con rapazas que tiñan sete anos menos ca el ou máis aínda que, todo hai que dicilo, a min seguiume tratando coma unha reina. Por aqueles tempos, el diría que eu era a única persoa que o facía feliz, a ÚNICA. Mais eu sabía das súas quedadas. Mais adiante, xa cumprira eu os seis anos, parecía que xa se esquecera de todo o que me dixera. Coñeceu unha muller oito anos máis nova que, para o meu parecer, só estaba con el polo diñeiro. Presentárama un día de casualidade.
Xuño, seis anos antes, na casa dos Laxe.
Aquela dor de cabeza non me deixara pegar ollo en toda a noite. Serían as dúas e media da madrugada. Oía ruído, parecía que viña da pranta baixa. Aproveitando que non podía durmir e que tiña moita sede, decidín baixar abaixo. Puxen a bata de Minnie Mouse que me regalara a avoa a última vez que viñera e as pantuflas a xogo. Baixei as escaleiras ás escuras e o máis silenciosa posible, tratando de non espertar a ninguén. Ás palpas, atopei a porta da cociña, xa se oía o ruido máis preto. Entrei disposta a coller un vaso de auga ou algo que me matara a sede. Ó saír, vin que a luz do comedor estaba acesa. Abrín a porta, mais a miña sorpresa foi o ver a papá sentado á mesa ó lado dunha muller noviña da que tiña agarrada a man. No centro da mesa había un candelabro e un xarrón cunhas flores. Polo visto, estaban ceando, pero non parecía unha rea calquera. Aquilo semellaba unha escena dunha película romántica das que lle gustaban ver a mamá. Logo diso botaríanme do comedor e despois á luz da lúa bicaríanse. Estaba pasmada, non sabía o que facer así que rompín a chorar. Papá acercouse a min coa mirada que pon cando lle preocupa algo. A xove que estaba con el tamén parecía preocupada. El abrazoume con forza e estivemos uns minutos eternos así. Soltoume delicadamente e sentoume no seu colo. A rapaza sorriunos a min e a meu pai cunha desas sonrisas forzadas que pon a xente para quedar ben. Mirei para meu pai e pregunteille que pasaba, por que estaba aquela desconocida alí, por que a tiña agarrada da man, pregunteille se logo de botarme de alí se ían bicar e un sinfín de preguntas máis. Papá riuse nervioso e eu empecei a chorar de novo. El calmoume e con paciencia, explicoume cousas que como a vida son catro días, que había que aproveitalos, que por iso el botara moza… E máis cousas que naquel momento non entendín o que significaban. Presentoume a súa suposta noiva. Chamábase Violeta e parecía encantadora. Un pouco máis tarde, xa me calmara. Pero había unha cousa que aínda me aterraba.
– Papi, ídesvos bicar ou non?
Quedáronse os dous calados un anaco.
– Quizais. – ó oír iso, puxen cara de asustada – Ánxela, cariño, non pasa nada porque dúas persoas se biquen. Cando ti teñas quince anos, xa non tanto, doce anos ao mellor, daquela entenderalo.
Fiquei uns segundos queda. Logo saín correndo de alí.
– Non te preocupes, entenderao — oínlle decir á tal Violeta a meu pai.
Metinme na cama, tapeime ata o nariz e probei a dormir, mais érame imposible. Fora un día, mellor dito, unha noite rara.
Seis anos despois disto, na clínica.
Recordando aquilo sentíame francamente mal.Violeta nunca me caera moi ben que se diga, eu tíñaa por unha “ladroa de pais”. En vida de miña nai, papá dedicábase exclusivamente, ó noso coidado e benestar, mais con aquela arpía coa que casara facía pouco tempo todo cambiara. Logo de se casaren, ela mudouse á nosa casa. Era un desastre aquilo.
Non quería seguir pensando niso, pero… como evítalo?
7 de xullo, catro anos antes.
A pesar de todo o que lle suplicáramos a avoa e mais eu para que non casase con aquela bruxa comecartos, el non nos fixo moito caso.
Era venres pola noite. Ao día seguinte sería a cerimonia de matrimonio. Os avós viñeran dende Xinzo para pasar co seu filliño aquel día.
Durante a cea, ninguén pronunciou palabra que non fose para pedir que lle pasasen o sal. Todos estabamos ensimismados pensando no que podería dar de si o día seguinte. Eu desexaba con todas as miñas forzas que ocurrise algo, o que fose, que impedise celebrar a voda. Non só porque odiase á noiva, senón porque me estaba rigorosamente dito que debía levar o vestido rosa pomposo. Era horrible! A maioría das nenas da miña idade gustáballes ir con vestidos e faldas rosas a modo de princesas Disney, pero eu detestábaos. Máis aínda dende que vira aquel precioso pichi vermello na tenda da esquina, que ademais quedaba de perlas cuns zapatos coma os que tiña a miña amiga Sonia. Meu pai dicía que non, que aquilo era pouco para min, que debía ir moi guapa e elegante. Por causa disto discutimos unhas cantas veces… Menos mal que a avoa se poñía da miña parte, ela sí que me entendía! Así e todo, tiven que levar o vestido rosa.
Aquela sí que fora unha noite eterna!
Ao día seguinte espertei ás nove e media da mañá, e a esas hora xa estaba formado un bulicio xigante na casa. Había montóns de persoas de un lado para outro, con moita présa, que nin se paraban a saúdar. Fixeime que a maioría ían vestidos elegantemente. Papá dixera que eran os do equipo de “Tenga una boda perfecta”, que viñeran dende León. Hai que ver! O que se fai por casar cunha moza…
No medio de tantas persoas de traxe e gravata eu sentíame ridícula coa miña bata de Minnie. Corrín ata a miña habitación e puxen, de mala gana, aquel absurdo vestido. Despois diso, viñera meu pai falar comigo e dixérame que esperase alí ata que alguén me chamase.
Estiven sentada na cama un bo pedazo e como vía que a espera se prolongaría aínda máis, saquei o meu osiño de peluche de debaixo das mantas. Abraceime a el e quedeime durmida.
O seguinte que recordo é a chegada de Violeta á igrexa, entre flores e aplausos. Logo, todo foi estúpidamente estúpido, sobre todo cando o señor cura os mandou bicarse. “Puaggh!”, pensei.
Todo pasou moi rápido: o bico, o arroz, o banquete… Chegamos á casa moi tarde. Papá anunciou que se marcharía de lúa de mel pasados dous días.
Foi un dos peores días da miña vida. Recordareino sempre, pero con mal sabor de boca, iso seguro.
Cairo anos máis tarde, na clínica.
Intentaba esquecer aqueles recordos, mais non había sorte.
Chegou un señor duns 80 e poucos anos e sentou preto de min. Eu ventaba que ía empezar con historias da guerra, xa que as persoas da súa idade parecían non saber máis que de aquilo, así que entrei disimuladamente para a oficina que se me adxudicara para facer os deberes. A maior parte do tempo, estaba alí no ordenador, pero ó final da tarde acababa cansanda. Antes, cando aínda vivía mamá iso non ocurría. Eu esforzábame máis e sacaba mellores notas. Agora iso xa me daba igual, xa tiña lío abondo na casa, como para enredar a cabeza máis cos deberes. Ademais, meu pai non se preocupaba tanto coma miña nai polas notas. A el éralle igual o que sacara. “Ti aproba e punto”, soía dicir dende que emparentou ca Violeta esa. Nunca chegara a suspender, por iso cando trouxen o meu primeiro 4,25 se montara aquel tremendísimo lío. E iso que meu pai non era preocupadizo…
Tres anos antes, na casa dos Laxe.
Aquel día chovía a cántaros, así que víñenme no bus para a casa. De camiño, viñera pensando a forma de explicadle a meu pai aquel suspenso. Non se me ocorrera ningunha escusa, polo que non quedaba outro remedio aparte de contarlle a verdade.
Entrei na casa coa carapucha do abrigo posta. Deixei a mochila tirada no recibidor e subín correndo ó meu cuarto, tratando de evitar ver a meu pai, pois cando minto pónseme a cara vermella coma a dun tomate e delátome deseguido. Corrín ó piso de arriba. Resulta, que con tan mala sorte, papá estaba baixando as escaleiras.
– Que tal, filla?
– Ben –intentaba ocultar o meu rostro, cousa imposible.
– Pasou algo? Debes aprender a non poñerte colorada…- o tono burlón molestoume, e contesteille de mala uva.
– Pois sí, mira. Primeiro, morre mamá, logo cásaste con esa bruxa e agora suspendo o exame de lingua. -choraba coma un bebé en pleno llanto.
Meu pai, quedouse atónito ante a miña resposta de “mala leche”. Arrinquei de contado para o meu cuarto. Debía estar alomenos unha media hora tumbada boca arriba reflexionando sobre todo o que me ocurrira nos últimos meses. Moito pensei.
Ao cabo duns minutos subiu papá a consolarme e a tratar de obter algunha explicación do meu estado de ánimo. A pesar da charla que me botou, seguía sen encontrarme mellor.
– Papá, por favor, déixame soa un cacho.
– Filla…, – meditou o que ía dicir – medras moi rápido.
Ante esta resposta, calei. Xa cando se foi papá, empecei a deseñar un plan. A verdade é que non me convencía demasiado facer aquela artimaña, pero non podía seguir así. Por un lado, meu pai dábame pena, pero polo outro… Que viva a independencia! Canto máis lonxe daquela arpía, moito mellor.
Papel e lapis en man, comecei a redactar dúas cartas. A primeira sería para a miña avoa. Sabendo que ela a ía entender, quería pedirlle que me acollera na súa casa durante un tempo. Estaba segura de que recibiría un “por suposto” como resposta. A outra era para papá. Máis ca unha carta, era… non sei… O que se soe poñer no frigorífico cando alguén se marcha de improvisto da casa nunha desas películas americanas.
“Papá, sei que isto che vai doer por iso cho vou dicir rápida, clara e sutilmente. Non me gusta nada a nosa situación (arpía na casa, pouco tempo para nós…), así que decidín marcharme da casa. Non me busques porque non volverei ata que esto cambie. Eu non te quero forzar enténdeme.
Adeus, ou mellor, ata logo. Un bico”
Sabía que aquilo era unha tolaría, pero tiña que facelo. Agora só quedaba esperar a que a avoa recibise a carta e viñese a por min ás agachadas.
Tres anos despois, na clínica.
Cada vez que pensaba no que se me ocorrera… Ai, mamaíña querida! Éche boa verdade que a deseperación manda en ti. A pesar de todo o que e me esforzara para poder marchar da casa, a avoa decepcionoume e non me agochou. Esa é outra historia longa, pero xa vola contarei outro día. O caso é que quedei na casa martirizándome.
Outros dos problemas que teño con Violeta é a intimidade. É que non pode entender que unha adolescente coma min quere, debe e ten que ter privacidade? Dende logo que non, non o entende.
Un mes e pico antes, de camiño á casa dos Laxe.
Íamos Violeta e eu pola rúa de volta á casa. Fórame buscar ó instituto despois de clase. Aínda que facía bastante frío íamos distanciadas, sen apegarnos en ningún momento. Ela falaba todo o tempo e eu o único que facía era darlle sempre a razón, coma ós tontos.
– Dalle a martabela, dalle, muller– pensaba para min.
– E acórdaste do día que fumos ó zoo? Que ben o pasamos! Bla, bla, bla…
Chegamos á casa esterrecidas co frío ambiente. Eu, coma de costume, subía ó meu cuarto antes de que a miña madrasta me levase para a oficina de meu pai. Abría o peto que había agochado no coxín e saquei o meu diario. Abrino polo medio e empecei a escribir mentras escoitaba un CD que me deixara Sonia. Tiña a música tan alta que non me decatei de que Violeta entrara na habitación.
– Ánxela, cariño, podes baixar o volume? – berrou con voz de pita, a que ten, por suposto. Obedecín de inmediato, pois non quería máis leas con ela. Seguía escribindo coma se nada, pero máis afastada e tapando disimuladamente a folla.
– Filliña…
– Non son a túa filliña, xa cho dixen! – interrompina de mala leche. Con isto contradizco o que dixen antes en canto o de que non quería leas mais era imposible calar pestes casos.
– De acordo, de acordo, perdoa. Eu quería falarche de algo serio – isto pilloume por sorpresa – Mira, creo que te estás obsesionando con eso dos noivos. Parece que queres moito a ese tal… como se chamaba? Manuel? Non, Rubén, si. Bueno, o caso é que non debes obsesionarte tanto porque hoxe en día…
– Quen che dixo a ti que me gustaba Rubén? – volvina a interromper de novo.
– Bueno…, o outro día entrei aquí e vin de casualidade que o tau coxín tiña un peto. Abrino e… – Como!? De casualidade, si, seguro… Nada é de casualidade vindo de ti, bruxa asquerosa. Líchesme os meus sagredos! As miñas confidencias! Paréceche iso casualidade? A min desde logo que non. Eres unha apestosa arpía! Non sei como papá foi tan inxenuo… -esta é outra desas ocasións nas que e imposible calar. Isto era o colmo!
Saín do cuarto cun golpe na porta (solo facer isto cando estou moi enfadada e quero que se me note). Boteime a andar pola rúa e regresei á hora de cear, xa ben tarde. Non quixen dar explicacións. “Xa a poñerei verde mañá”, pensei.
Un mes e pico despois.
Case sempre intentaba evitar problemas con aquela mala persona, sobre todo dende que papá nos botara aquela charla (según el ás dúas, pero eu sigo dicindo que ía dirixida só a min), pero despois diso…, non, xa non a aturaría máis. Tíñame que desfacer dela como fora. Era insoportable! E encima semellaba que o pasaba ben facendo das súas.
Agora recordando aquilo, venme á cabeza un fragmento dun libro que lera facía uns meses e decidín seguir os mesmos pasos co protagonista e enfrontarme ós problemas cara a cara, a pesar de que meu pai dicía que “non hai vida igual á película”. Ao día seguinte falaría con meu pai, reuniría a canta xente fixese falta e acabaría dunha vez por todas con aquela muller do….
Debería pensar un pouco en como “actuaría” pero non tiña tempo, tiña que ser xa. Estaba decidido!
A semana seguinte na casa dos Laxe.
– Papá, teño que falar contigo a soas, por favor.
– Vou, espera, déixame acabar de ler o artigo do xornal – isto matábame! – María, paréceche normal? Queren aprobar a lei esta da que falaban o nutro día. Están tolos. -estas discusións coa asistenta da limpeza eran moi habituais os domingos pola mañá.- Xa está, filla, xa está. Imos para a sala. A ver, que é iso do que me tes que falar? – falaba mentres remataba o café. Ti sabes das miñas rifas con Violeta, non si? Bueno, pois resulta…. – conteille todo seguido, só me interrompía de vez en cando para aclarar cousas e demais. Solteille absolutamente todo, todo!
Cando rematei, papá estaba perplexo. Acaso non cría que unha mociña coma min puidese levar a cabo unha investigación (eso si, coa axuda da tía Margarida, a avogada) e delatase a unha comecartos que xa fixo sufrir a máis dun honre? Anda, ho!
O tema é que meu pai convenceuse de todo o que eu lle dixera durante estes anos. Deume as grazas e todo. Si, si. Botoume outra das súas típicas engorrosas charlas dándome as grazas por facerlle abrir os ollos e que lle perdoara por non confiar en min e non sei cantas outras cousas máis.
Pasou o día coma se nada, pero habíase enterar aquela tragadiñeiro de quen son os da familia Laxe!
Dous meses máis tarde, na casa dos Laxe.
Mentres ceábamos, xa sen Violeta entre nós, comentábamos o xuízo.
– Papá, a que a irmá de Violetarosavermellaverdeazul ou como se chame traballaba na tenda da rúa Manciñeiras?
– Si, si que traballaba.
– Ves, María? Tiña eu razón! – dixen burlándome de María, só en broma.
– Tiñas, muller, tiñas, pero xa verás como che hei gañar eu despois ó axedrez?
– Non, non te fagas ilusións… -botei unha gargallada e logo rimos todos xuntos. Calei, pensativa –Cada vez que o penso…, que ben lle estuvo, ho! Habíanlle de poñer polo menos uns trinta anos de traballos comunitarios, non só tres. Había que vela sufrir!
– Estalle ben, si. A verdade é que a xuíza mostrouse bastante comprensiva pola nosa parte.
– Home! Pero Sr. Laxe, así e todo non sei como se puido deixar enganar tan facilmente. Non o entendo.
– Cousas da vida, xa sabes – volvemos rir todos, aínda que esta vez máis forzosamente – Quen se vén ó cine ver unha película?
Silvia López López
Deixa unha resposta