Seriais Literarios

¿Pódese pasar?

-II-

Novela satírica

de

Gómez Vilabella

No adro celestial

¿Quen dixo que dos de Aló, dos do Alén, nada se sabe, que ninguén dá a volta, nin sequera para contalo? ¡Volven, volven, que despois de purgados van ascendendo de grado, e todos teñen que face-la milicia celestial, homes e mulleres, que consiste en pasar un tempiño de anxos da garda dos viventes! ¿Que como o sei? Nesta vida todo é pactable, pero hai que poñerse en forma, receptivos. Eu fixen a coresma, ben feita, sen acollerme á bula, nin tampouco ao desuso, así que, nunha ocasión na que me tentou o diaño, incitándome para que entrase no balbordo da política, tan asustadiño me vin que din en pregar, en invoca-lo meu anxo, asegurándolle que, por encima de todo, o que eu quería era salvarme.

O anxo viume sincero, e deu en contarme cousas, particularmente sobre os esvaros e maila delicuescencia, esperemos que ancestral, e por tanto periclitada, da política. Daquela, nun abuso de confianza, deume por preguntarlle acerca dunha xente da que eu tiña malas referencias por oírllelas aos meus entregos, e, inesperadamente, soltoume unha película, con tódolos seus claroscuros: ¡canto pasou cun daqueles interfectos, a súa temeridade, o rebumbio que ocasionou Aló Arriba nas Alturas Celestiais, etcétera!

Como os anxos sempre van que voan, largoume ese disco sen a penas pararse en comentarios, así que só me deu tempo para apunta-los correspondentes diálogos. Aquí os tedes, por se aínda valen de escarmento para alguén, a estas alturas da democracia, que o conto é vello, pero…, ¡nunca se sabe abondo das cousas do diaño, que seica teñen raiceiras, alicerces rastreiros, e multiplícanse co lume, nos incendios, nas delladas, tal e como lles pasa aos eucaliptos!

…

-¡Ave María Purísima! ¿Quen é, quen vai, quen dramatiza dese xeito, quen se desespera estando xa nas mesmísimas Portas do Ceo? ¡Aquí nunca tal pasou…!

-¡Abran, descorran esta nube, que estou en coiros; aquí fora, no espazo, ao ventimperio…! ¿Ou qué sofisma é ese de que somos iguais despois da morte! ¿Onde está Deus; quen é aquí o Xefe, o Responsable, desta retención? ¿É que piden avales no Ceo; tamén no Ceo?¡Isto é unha afronta comparativa, unha falta de equidade, un escamoteo das oportunidades! ¿Saben con quen tratan? ¡Míreno ben, que aí abaixo, na Terra, fun Avogado, en exercicio, e vou apelar a Santiago, ad quem!

-¡Querido postulante, teña paciencia, que estamos na Eternidade! -Díxolle o Gardián da Porticus Coelum, tentando de acougalo.

-¡Abra presto, que se isto é a Eternidade, aquí non hai horas de Oficina! ¿Ou hainas…?

En canto os de dentro asomaron polo postigo, e lle viron as pintas, dixéronlle:

-¡Que juppie, que maneiras…; chamando así, ao desaforado, nas mesmísimas Portas de Don Pedro…, que a pouco arrinca o petador! ¿É que non había Educadores, non había Mestres no seu país, en España? ¡Tal parece!

-Alguacil, déixate de andrómenas, que teño présa, moita; ¡sempre a tiven por chegar ao Altísimo! Tamén pasa que van esmorecidas as Democracias, e eu, aquí, neste Adro Celeste, a intemperie, de papón, papando auras, auras esgrevias, e sen zugar da Gloria Nectárea!

Ao Anxo Torneiro todo se lle volvía persignarse, que nunca noutra tal se vira, ¡nin a coñecía!

-¿Vostede, que tan politicamente se expresa, e con esa máquina de escribir ao lombo, quen é? ¿Acaso un luciferino? Así, tan cetrino e con ese carácter…; ¡claro, quen outro ser podería ser!

-¿Eu…? ¡Agora que o menciona, ninguén; só un ánima en pena, recén indultada! ¿E vostede, que non se doe de min…? ¿Onde está a bondade dos anxos? Veño recomendado, que me recomendou a ánima o propio Cura de Churiz…; iso si, sub conditione!

-¡Nese caso…! ¿Mais, quen lle deixou pasar, nesoutra, na Cancela do Tránsito? ¡Ten que haber un erro! ¿A quen se encomendou; si, vostede…, mortis causa? ¡Da Corte Celestial, quero dicir! ¿Pasou pola Coresma?

-¡Non, que me coei na Porta Coeli! Escapei do Purgatorio e vin directo para aquí, de corpo presente, que o trouxen comigo, o meu corpo, digo, por se era certo aquilo do Corán! ¿Teñen hurís, téñenas; desas, das duriñas, co virgo intacto? Pois, de paso que paso, quero presentar un Recurso; ¡de Casación! ¡Xa sabe, por infracción de Lei!

-¿De cal, da súa ou da nosa? -Nun aparte, dirixíndose ás estrelas: -¡Este tío é un petulante, un soberbio…! ¡Se mo permitise o Xefe, como hai Deus que lle esnafraba o nariz, e daquela volvía ao xofre, reenganchado, coma no Tercio!

A todo isto, a estas alturas da porfía, aquel postulante seguía impávido, sen inmutarse, desafiante. ¡Non se cortaba nin tanto así! Insistiu:

-¿De qué lei pode ser? ¡Da nosa, da dos Secretarios do Franquismo, que daquela tiñamos bula, a da Santa Cruzada, que así lle chamou a propia Igrexa ao noso Alzamento, ao Glorioso, ao Invicto! Pero fágase a un lado, que me queiman os efluvios do seu espadín; ¿entende?

-Nese caso…, ¡céese para atrás! ¡Vostede; si, vostede! E agarde un intre, ata ver qué se pode facer…, ¡en atención aos responsos do seu Cura, do de Churiz por suposto, aquel Inocente…! De momento vou consultar co noso Oficial de Scaner, aquí ao lado, no Corpo dos Lábaros…

-¡Xa que logo, paso, pero a min os Gardas…, cádranseme, de sempre!

Non había forma de conterlle aquela agresividade, así que o Anxo tivo que poñerse fero:

-Dentro, non, que isto élle Purísimo. Tabernáculo, ¿sabe? Espere aí, aí mesmo, aí fóra, nese Adro das Esperanzas… -Noutro á parte e volvéndose ás Estrelas, que chispeaban coa picardía do caso: -¡Qué cara, qué bigote; parécese ao Hitler…! ¿Non lle ardera a ánima, daquela, en Berlín, no seu búnker…?

Nisto, que pasou polos Pórticos Celestes, de casualidade ou de rolda, o Canteiro da Primeira Pedra, aquel Kefás de Galilea, barbado e chepudo, ¡como todo pescador que se prece! Tan circunspecto, que nin no Ceo se puido esquecer daquelas debilidades súas, daquelas negativas que lle deu ao seu Mestre; sempre taciturno, sumido nun arrepentimento exemplar:

-¿Que che pasa, meu Anxo? ¡Sequera ti, espírito puro, sen mácula, non tés cousa da que arrepentirte, que a ti non te botaron do Paradisus terrenal! O Mestre ben que me perdoo, xa daquela, pero eu…, ¡o que sabes: penitencia, sempre penitencia; penitencia voluntaria, ad perpétum rei memóriam!

Nin con esas, que a tal momento o Anxo Alguacil tremía coma unha vara verde:

-Don Pedro, ¡as circunstancias! É que…, volveu, ¿sabe? Está aí fóra ese Secretario, o correas aquel, aquel que estivo destinado no Concello de Churiz, daquela, nas últimas do Franquismo. Dinlle o vade retro, pero repúxoseme, cunha insolencia luciferina!

-¿Rapaz, é que temes caer nun renuncio? ¡Non, non o queira Deus! -Animouno Don Pedro, sempre paternal.

-¡A verdade é que si, que estou en perigo, que ese argalleiro pode enlegarme, ao menor descoido! Trae un recurso, ¡outro! Unha Reforma, ou Casación; ¡algo así! Xa sabe, cousas do diaño, influencias, que ese camarada non acouga…, ¡nin por sobre dos luceiros nin no inferno, que de alí escapuliuse, antes de cumpri-la purga, e iso que só lla deran de rícino, estilo joseantoniano!

Don Pedro, para animar no seu Anxo, chiscoulle un ollo, en complicidade fraterna:

-¡Rapaz, tranquilo, impasible o ademán; que se aguante, que espere, pero en todo caso, aí fóra, de pé, polo menos outro tanto como adoitaba facerlles, el mesmo, na súa Galicia, aos paisaniños da pucha, almas cándidas, todos eles, a eito! Pola conta que lle tén, que non se queixe; e logo que aquí, no Ceo, con estas nubes secas non se molla! Mentres purga, ti, que es o meu Recadeiro, avisa a Frei Marcos, ao Señor da Portela, para que se revista de Fiscal, que vai ter outro día de Gloria coa revisión destes chanchullos…, tan arrevesados! No ínterim, gárdoche eu esta Porta, eu mesmo, que me serve de humilladoiro!

En vista daquelas ordes fulminantes, case que tronantes, do propio Kefás, non tivo outro remedio que quedarse fóra, naquel adro, paseando en círculo e dando tropezóns, aquel que fora, en vida, Excelentísimo Señor Secretario do Excelentísimo Concello de Churiz.

Daba a impresión de que o molestasen as faíscas da súa ánima en pena pois cofábase e cuarteábase en tódalas direccións, rascando sen parar, principalmente pola entreperna, ¡casualmente por onde máis pecara! Víase tan atormentado, que mesmo alampaba polos seus ollos pitoños; e de cando en vez ollaba cara á Porta Sublime de Don Pedro, por onde discorría, a tal momento, unha Santa Compaña de almas redimidas, co Xubileu lucrado. ¡De onde, se non! A todo isto, o Fulano aquel seguía peripatético, esperando polo Salvoconduto, nada impasible aquel ademán seu, de notable falanxista, alerta, sempre alerta, ¡subido aos candeeiros celestes! Mentres, aló por dentro, nun recuncho chatolado de estrelas, ¡brancas coma seixos!, conversaba o señor Marcos da Portela co Alguacil susodito:

-Chacho, a mandar, que aquí me tes, co espírito presto, aínda que algo canso; ¡como que acabo de chegar!

-¡Daquela fai coma eses emigrantes do seu país, sempre de viaxe, baleirando e transvasando o contido dos Continentes! ¿Entón, vostede, vén da Galilea, de Galitzia ou da Gallaecia? Dixéronme que baixara á Terra, á súa, para darse unha voltiña, desas de inspección, e de paso para facerlle compaña ao señor Santiago, que seica o teñen aburado con tantas apertas!

-¡É certo; aquí na Gloria sempre o é, todo, e bo traballo temos en impedi-la contaminación dos mentireiros! De paso, dinlle unhas advertencias á miña Galicia, que ese Iago non acaba de emancipala, de purificala! O pretexto da miña peregrinaxe foi botarlle unha ollada ao Día das Letras… ¡Chacho, qué letras, qué invasión de Procesadores, que xa ninguén se lembra daquelas plumas de coroa! Melloraron; algo si, maiormente desde que teñen autonomía… E logo que o teñen todo normativizado; tan ordenado e tan regulamentado, que ata fixeron unhas Normas exhaustivas: ¡Ortográficas e Morfolóxicas! Tempos traen tempos, así que eses galaicos do Finisterrae ben merecen tres ou catro Nobels, ¡anuais! Sobre todo polo ben e polo moito que falan, maiormente os Xunteiros; ¡uns Horacios! ¿Sabes que “Horacio” significa, “Servo de Deus”? ¡Pois iso!

O Anxo Torneiro, pola súa parte, cría e non cría, desconfiando un si é non é daquel chauvinista da Portela, que igual exercía de galego no Ceo que na Terra:

-¿Frei Marcos, qué me di, tanto xabón…, perfumado? Igual llelo dan eses suecos a cambio do da Toxa…; ¡agora que o controlan as multinacionais!

-¡Alguacil, non sexas mal pensado, que estás na Gloria! Daranlles eses Nobels aos meus paisanos grazas a Deus. ¡A Deus, sobre todo, pero tamén ao Fillo do Trono, que moito espeliu neles, nestes vinte séculos de Cristianismo!

-Neste caso tamén o será grazas a vostede, Frei Marcos; polo menos en parte, que desde os seus días ben que lles abalou nas conciencias…, despois de tantos séculos de escravitude e de anonadamento, de autoodio, maiormente eses labregos da teixa!

-Coa vista que teño hoxe, quero dicir, coa que acadei no meu Tránsito, ¡máis escribiría, e máis forte abalaría! Pero deixémonos de lerios e dime, ¿para qué son requirido, aquí, nesa Porta Pretoriana, na Coeli?

-É que volve a estar aquí, aí fóra, con outro Recurso, aquel don Litis, aquel que foi Secretario do Concello de Churiz nos tempos do franquismo. ¿Xa o coñece de vello, non si? ¡Se non a ese, si aos da súa ralea!

Don Valentín Lamas Carvajal, lembrado máis ben polo seu curioso e premonitorio pseudónimo de Frei Marcos da Portela, que a maiores de Santo, era Subgobernador da outra Portela, da Celeste, non saía do seu abraio:

-¿Cómo; pero, qué dis; non lle saíran, ¡e iso por especial benevolencia de Don Pedro!, cen anos; ou cento e un día, que para o caso…? ¡Cousa coma esa…; un Atila! O seu nome de pías é Aurelio, que ben sabes que significa brillante, pero este, estoutro Aurelio, pasouse, que tan pronto como estudou catro leis, mal sabidas e peor dixeridas, entroulle esa soberbia luciferina. ¡Tanto lle entrou, que se chega a vivir máis tempo, igual supera ao Arcanxo Felón!

-Saíron, si, en efecto; pero este Chanchullas non se esqueceu dos preitos…, ¡nin sequera no Purgatorio!

Frei Marcos, a tal momento develutrido, estouraba de carraxe:

-¡Ai, ho, qué cousa; a nai que o pariu! ¡Outra tal…!

-¿A nai? ¿É que non foi xerado polo propio Alcalde, en presenza do Cacique Maior, co visto bo do Gobernador, e obrando de alcaiote o propio Lucifer; contra natura, e todo iso?

-Tal cal, -asentiu don Valentín, -que xa o teño explicado no meu Catecismo do Labrego; mais daquela, para que a godallada fose perfecta, de cheos, fóiselles un peido, que nesa madre o criaron, que así saíu el, delgado pero robusto, coa cara de formigón armado!

O Alguacil non puido conterse e chuspiu disimuladamente por tras dun cúmulo, incapaz de domina-la súa repugnancia:

-¡Uf, qué noxo de placenta…, con perdón! ¿Daquela, nese caso, aínda cheirará…, iso, ás flatulencias?

Frei Marcos estivo da mesma idea e asentiu:

-Si, supoño que si; e tamén ao xofre dos infernos. Mais, a todo isto, ¿qué opina Don Pedro na súa calidade de Craveiro Maior dos Recintos Sacros?

-Pois…, ¡seica quere convocar un Pleno especial! É para resolver, dunha vez por todas, esta Revisión dos seus Autos, por se houbo algún erro procesual, por máis que xa está farto das instancias dese…, dese Litigante! ¡Aínda máis farto do que quedou de atusmarlles aos peixes, daquela, no Tiberiades! Cando foi do tránsito deste don Aurelio, seu padriño, Lucifer, que debía estar en paro, tentou á súa Pasante para que lle puxese unha máquina, desas de escribir, das que usaban aí abaixo, na Terra, antes de xeneralizarse iso das impresoras, enriba do cadaleito; así que esa condenada meteulla no panteón, envolta nun feixe de crisantemos, facéndolle de tripas, de armazón, á propia coroa, ¡tal que unha lima dentro dun bolo! ¿Entende? ¡Contrabando coma ese nunca outro se nos coou!

-¡Chacho! ¿Oes, cómo é que lle fixo iso; levábanse mal, ou qué?

O Alguacil denegou coa cabeza ao tempo que elaboraba a súa tese:

-¡Que va! Foi por culpa de que quedou mal ensinada, ¡vingativa!, que os secretos sumariais leváraos consigo ese Litis. O caso do caso é que aquela máquina, aquel artefacto das trapalladas, non lle servía de gran cousa á secretaria do Secretario, xa que se ía dedicar, no sucesivo, aos seus labores…

Frei Marcos, que seguía sendo algo inocente, e iso a pesares do seu cargo de Fiscal:

-¡Claro, si; supoño que si: ama de casa! ¡Labores meritorios…, que por certo están caendo en desuso!

-¡Marquiños, frío, frío! Ela dedicouse aos labores propios do sexo, pero do seu…, ¡que iso tamén llo ensinara don Litis, que por ser, tamén era un experto en kamasutra! Fose o que fose, e fose como fose o aquel do transbordo desa máquina de escribir, ese contrabando do finito ao infinito, do temporal á inmortalidade, o caso é que agora…; ¡iso, xa o ve, que para el non hai papel dabondo, nin nos almacéns do propio Iscariote!

Frei Marcos, que fora periodista na Terra, que precisamente por aqueles tempos, na súa xeración, iniciouse o chamado periodismo de investigación, sabíaas todas, maiormente as do caciquismo rural, ¡pero o que é neste caso…! Matizoulle o Alguacil:

-Iso da máquina ten unha agravante: ¡que non era a del, que sempre utilizou as do Concello! Facendo nesa máquina, na oficial, aquelas receitas, as súas, as privadas, disolutas e disolventes, todas elas, dáballe ao seu clientelismo, ao local, a seguranza de que os seus ditames eran…, ¡iso, oficiais, ou séxase, do propio Concello! Así aforraba un tempo libre para…; non o debera dicir, e menos aquí, neste Real Sitio: ¡para irse de…; vaia, xa entendes, esoutra afección tan pracenteira, e tan arraigada, do susodito, que lles daba a todas, e chegaba para todas, fose en seco ou en mollado, que nin que fose un contrario daqueles da parada!

O Anxo sentíase entre abraiado e divertido, por momentos, con aquelas novidades abracadabrantes:

-¿Así que tiña un bufete na propia Casa do Concello, en Churiz, compatibilizando o incompatible? ¡Vaia, vaia! Sendo así, aqueles xamóns, aquelas propinas dos seus chanchullos…, ¿tamén llos levaban á Secretaría, á vista de tododeus? ¡Moito me parece!

Frei Marcos estaba ao día, bastante ben informado, que por algo era o Fiscal das Falcatruadas Galaicas, un posto de oposición restrinxida, así que lle deu tódolos detalles do caso:

-¡Non, home, que non é así! Ti, en tanto que Alguacil Celeste, estás atrasado, obsoleto que din os españois, que de sempre fómo-los adiantados da picaresca, e ata che conviña facer ese Máster da Reciclaxe Xudicial! Certo é que despois da guerra, da de España, coa fame e coa corrupción daquelas forzas vivas, viñeron aqueles agradecementos graxos, untuosos, xamonís; pero dos graxos pasouse aos crasos; e destes, ás porcentaxes, que xa fai tempo que lles furrula o negro… “Rubio”, ou de don Mariano, lle chaman, para disimular. ¡Negras son esas maletas nas que se acomoda e nas que circula! Os billetes do Banco de España sonche de curso forzoso en materia de mordidas, tráfico de influencias, adxudicacións dixitais, etcétera; séxase, nos chanchullos de moda; ¡por desgraza, en todos! ¿Que, qué che parece esta corrupción, é ou non é, fénica?

-¿Fénica, de fentos? ¿Esta verba, ese neoloxismo, é do galego actual, do normativizado?

Frei Marcos riuse da inxenuidade daquel Anxo, que por aí se ía coa súa:

-É fénica porque vén de fénix, aquela ave mitolóxica que rexurdía da propia cinsa… Neste caso concreto, procede das cinsas daquela ditadura inefable…

O Alguacil retorcíase coa sorpresa, feito unha espira:

-¡Que cousas, en catro fanegas de terra! ¡Nin desde aquí, destas alturas, o vemos todo, Frei Marcos!

-¡Pois, o que é neste asunto, inda menos, que ese Tío, este Fulano das Fulanas, adoitaba cerra-las contras!

-¡Ve aí ten! Parvo eu que coidaba que o facía para que non lle vísemos os sorrisos que dedicaba á muller do Alcalde…; que dona “Triunvira” lle puxeron aqueles de Churiz, pero iso foi desde que se espeliron…, ¡polo mundo adiante!

-¡Máis cousas, e xeralmente non sanctas; moitísimas máis! Por certo, que aínda non falamos do importante: ¿Don Pedro puxo data para que vexámo-la Apelación deste…, deste Chanchulleiro?

-Por de pronto díxome que o tivese esperando, aí fóra, no adro. ¡Ben sabe, aquilo dos xudeus, a Lei do Talión, ollo por ollo, dente por dente…! E que poña ao seu dispor, Frei Marcos, dous Gardiáns, destes da Xudicial, para que fagámo-las verificacións precisas. Teña presente que este Litigueiro era un experto, un experto en facelas etéreas, ao vapor, sen deixar rastro, así que agora que está de volta, ¡de volta de todo, ou de case todo!, e que xa ve coa luz eterna, ¡vai ser temible! Vostede abra eses ollos, os seus, os actuais, os transfigurados, que eu, mentres, pasareime pola Escola de Periodismo, para un reciclado de urxencia, de cara aos tempos futuros, que estes terráqueos, canto máis se lles aproxima a fin do mundo, máis rebeldes se fan!

Frei Marcos quedouse meditando:

-¡Ata nos fará falla…, a todos, por tempos! Oes, de paso que lle píde-la venia a Don Pedro, pregunta aí na Sala dos Lábaros por se están dispoñibles eses xemelgos tan aristarcos, e tan arriscados, o Fisga Seis e mailo Fisga Nove. Se os atopas, ao que estean dispoñibles, mándalles que se reúnan comigo no Laboratorio Primordial, no da Administración Única, que imos darlle un repasiño á reportaxe deste Fulano, deste Elemento, máis que predemocrático, cavernícola, dos poucos que deben quedar sen depurar. ¡Tan inxel e tan purísimo é ese tío, na súa propia impureza, que nos vai facer suar!

-Frei Marcos, fareino, de seguida, pero non se faga ilusións niso de arrinca-la nichela, que don Litis igual deixou fillos naturais, incorporados ou enchufados, na presente democracia da súa Gallaecia.

-¡Confiemos que non! ¡Laus tibi, Criste, irmán Alguacil! E deica logo. Que che aproveite esa reciclaxe que vas facer…, para mellor cubri-los obxectivos do teu cargo, que tal e como andan as pescudas, ser Periodista hoxe en día é unha carreira emocionante, das de porvir, ¡incluso no Ceo!

…